Monday, December 30, 2019

सन् २०१९ का प्रमुख विश्व–घटनाक्रम

–यमबहादुर दुरा

सन् २०१९ का केही घटनाक्रमहरू :

दक्षिण अमेरिकी कम्युनिष्ट मुलुक भेनजुएला एउटा लामो र कहालीलाग्दो आर्थिक सङ्कटबाट गुज्रिरहेको छ । वर्षौंको आर्थिक सङ्कट थामिने कुनै सङ्केत देखिन्न । यसैबीच, त्यहाँका राष्ट्रपति निकोलस मदुरोले जनवरी १० तारिखमा दोस्रो कार्यकालको सपथ लिए । धेरैले उनको विजयको वैधतामाथि प्रश्न उठाएका छन् । अर्थनीति र राजनीति दुवै बिग्रँदै जाँदा त्यहाँका नागरिक नियमित रूपमा सडकमा उत्रिएका छन् । कतिले चरम अव्यवस्था र गरिबी सहन नसकेर देश छाडेर गएका छन् । नयाँ वर्ष २०१९ को नयाँ पलले पनि त्यहाँका निराश नागरिकको ओँठमा खुसीको मुस्कान फक्राउन सकेन । त्यहाँको बिग्रँदो आर्थिक अवस्था कसरी सुध्रिएला ? यसको कुनै सहज उत्तर छैन ।

तस्बिर :  गुगल 
सन् २०१९ मा ब्रजिलको अमेजन जङ्गलमा भयानक आगलागी भयो । आगलागीबाट असंख्य वन्यजन्तुका साथ ९ लाख ६ हजार वन क्षेत्र खाग भए । यद्यपि, त्यहाँको जङ्गलमा आगलागीका घटना सामान्य नै मानिन्छ । यसपटक भने ज्यादै ठूलो स्केलमा लामो समयसम्म आगलागी भइरह्यो । यो असामान्य घटना हो । दक्षिण अमेरिकाका नौवटा देशमा २० लाख वर्गमाइलभन्दा बढी क्षेत्रफलमा फैलिएको  अमेजन जङ्गललाई ‘पृथ्वीको फोक्सो’ उपमा पनि दिइन्छ । यसले पृथ्वीमा २० प्रतिशत अक्सिजन उत्पादन गर्छ । खोरिया फँडानी गरी खेतीपाती गर्ने परम्परागत कृषि प्रणाली र प्राकृतिक कारण दुवै यसका लागि जिम्मेवार मानिएको छ । जनवरीदेखि शुरु भएको आगलागी अहिलेसम्म पनि रोकिएको छैन ।


***

हाम्रा छिमेकी मुलुक भारत र पाकिस्तानबीच सल्किएको दशकौंको वैरभावको आगो निभ्ने कुनै सम्भावना देखिँदैन । सन् १९४७ एउटै भूगोल टुक्रिएर दुई मुलुक बनेका यी  छिमेकीले एकआपसमा धेरै पटक युद्ध खेपिसकेका छन् । भनाबैरीको अनन्त श्रृङ्खला जारी छ । यस्तैमा २०१९ को फेब्रवरीमा यी दुई देश झण्डै झण्डै युद्धको अवस्थामा पुगिसकेका थिए । दुवै एकअर्काको आक्रमणकारी विमान खसालेको दाबी गरे । भारतीय सेनाको एउटा विमान पाकिस्तानी भूमिमा खसाइएपछि त्यसका पाइलट  भाग्य बाँचे । उनलाई भारत फर्काइएको दृश्य टेलिभिजनका स्क्रिनहरूमा देखिएका थिए ।


***


ग्राफिक्स :  गुगल 
लामो वादविवाद र राजनीतिक खिचातानीका बीच मार्च २९ तारिखमा बेलायत युनियनबाट बाहिरियो । यससँगै बेलायत र युरोपियन युनियनबीचको चार दशक लामो भाइचाराको नाता टुटेको छ । युरोपियन युनियन त्याग्नेमा पहिलो सदस्यको राष्ट्रको रूपमा बेलायतको नाम इतिहासमा अङ्कित भएको छ । बेलायतले युरोपियन युनियनबाट बाहिरिन शुरु गरेको लम्बेतान प्रक्रियाबाट शब्दकोशमा एउटा एउटा शब्द नै थपिएको छ । त्यो हो, ‘ब्रेजिक्ट ’ । ‘ब्रेजिक्ट’ ले बेलायतको राजनीतिक जीवनमा हलचल नै ल्याएको छ, जुन अझै  शान्त भइसकेको छैन । त्यो हलचल त्यति सजिलै शान्त हुने अवस्था पनि देखिन्न ।

मार्च महिनामा न्युजिल्याण्डमा रौँ ठाडो पार्ने लोमहर्षक घटना घट्यो । एउटा क्रिस्चियन चर्च मस्जिदमा एकजना व्यक्तिले गोली चलाउँदा ५१ जनाले ज्यान गुमाए भने ४९ जना घाइते भए । यस अपराधिक घटनाको सोसल मिडियामा ‘लाइभ स्ट्रिमिङ’ समेत भयोे । यसले मानिसको अपराधिक मानसिकताको दायरा कति फराकिलो छ भन्ने त सङ्केत गर्छ नै, त्यसमा पनि सोसल मिडियाको कुन हदसम्म दुरुपयोग हुनसक्छ भन्ने तथ्य यस घटनाले अघि सारेको छ ।

सन् २०१९ मा हङकङ अधिकतम् चर्चामा रह्यो । नागरिक अधिकार बहाल नभएको मानिने  कम्युनिष्ट मुलुक चीनको अभिन्न अङ्ग भएर पनि स्वतन्त्रता उपभोग गरिरहेको छ । बेलायती उपनिवेशबाट सन् १९९७ मा मुक्त भएपछि हङकङले ‘एक देश, दुई नीति’ अनुरूप सापेक्षिक रूपमा बढी स्वतन्त्रता उपभोग गरिरहेको छ । तर, स्वतन्त्रताप्रेमी हङकङवासीले यत्तिमै चित्त बुझाएका छैनन् । हङकङवासी मार्च १५ देखि तरङगित हुन थाले । चिनियाँ सरकारले ल्याएको सुपुर्दगी कानुनप्रति असहमति जनाउँदै हङकङवासी सरकारविरुद्ध सडकमा उत्रिए । उनीहरूको असन्तुष्टि र सडक प्रदर्शन थामिने छाँडकाँट देखिन्न । सरकारविरुद्ध निरन्तरको प्रदर्शनमा अहिलेसम्म २ हजार ६ भन्दा बढी घाइते भएका तथा ६ हजारभन्दा बढी पक्राउ परेका तथ्याङ्क सार्वजनिक भएका छन् ।

अप्रिल १५ तारिखमा फ्रान्सको पेरिसस्थित ८ सय ५० वर्ष पुरानो नोटे«डाम क्याथेड्रल (चर्च) को क्षत आगलागी नष्ट भयो । आगलागीको कारण खुलेको छैन । ऐतिहासिक तथा सांस्कृतिक महत्वको त्यस क्याथेड्रलमा कसैले जानाजान आगलागी गराएको भन्ने प्रमाण अहिलेसम्मको अनुसन्धानमा भेटिएको छैन । फ्रान्सका राष्ट्रपति इमान्युल म्याक्रनले पाँच वर्षभित्र क्याथेड्रलको पुनःनिर्माण गर्न आदेश दिएका थिए । तर, विज्ञहरूले यसको निर्माण गर्न दशकौं लाग्ने बताएका छन् ।

अप्रिलमै जापानी सम्राट अकिहितोले राजगद्दी त्यागे । उनी ३० वर्ष राजगद्दीमा रहेका थिए । बितेको २ सय वर्षको इतिहासमा राजगद्दी त्याग्नेमा उनी पहिलो जापानी सम्राट हुन् । अकिहितोले राजगद्दी त्यागेपछि उनका छोरा नरुहितो सम्राट भएका छन् । सन् २०१६ एउटा मा दुर्लभ सार्वजनिक भाषणमार्फत  अकिहितोले आफूलाई राजगद्दी त्याग्न सजिलो हुने गरी कानुन बनाइदिन आग्रह गरेका थिए । सोही अनुरूप त्यहाँको संसदले कानुन बनाइदिएको थियो ।

भारतमा अप्रिल–मे महिनामा सम्पन्न चुनावमा सत्तारुढ दल भारतीय जनता पार्टी (भाजपा) प्रबल बहुमतका साथ पुनः सत्तासीन भएको छ । भाजपा कट्टर हिन्दूवादी–दक्षिणपन्थी दल मानिन्छ । गुजरातको मुख्यमन्त्रीसमेत भइसकेका भाजपा नेता नरेन्द्र मोदी सन् २०१४ मा पहिलो पटक भारतका प्रधानमन्त्री बनेका थिए । यसपटकको चुनावपछि मोदी दोस्रो कार्यकालका लागि प्रधानमन्त्री भएका छन् । देशको सांस्कृतिक विविधताप्रति असहिष्णु बनेको आरोप भाजपा र मोदीमाथि लाग्दै आएको छ । लेखक, पत्रकार, बुद्धिजीवीलगायतका एउटा तप्का मोदी सरकारप्रति आलोचक रहँदै आएको छ ।


***

मार्ग जुकरबर्गले शुरु गरेको लोकप्रिय सामाजिक सञ्जाल फेसबुकले पछिल्लो समयमा थुप्रै कानुनी झमेला व्यहोर्दै आएको छ । सन् २०१९ मा पनि यो क्रम जारी रह्यो । अमेरिकाको सङ्घीय वित्त आयोगले फेसबुकले आफ्ना प्रयोगकर्ताहरूको निजी सूचना दुरुपयोग गरेको आरोप लगायो । यही मामिलालाई मिलाउन जुलाईमा फेसबुकले ५ बिलियन अमेरिकी डलरको ठूलो रकम जरिवानास्वरूप तिर्नुपर्‍यो । यो घटनाक्रमले प्रयोगकर्ताहरूको निजी सूचनाको गोपनीयताको मामिला पेचिलो बन्दै गएको सङ्केत गर्छ ।

समय समयमा चर्चामा आइरहने बेलायती राजसंस्था सन् २०१९ मा पनि सानोतिनो चर्चा बटुल्यो । राजकुमार ह्यारी र उनकी जीवनसंगिनी मेघन मर्कललाई सन्तानलाभ भयो । उनीहरूको पहिलो सन्तानले मे ६ तारिखमा यस धर्तीमा पाइला टेके । उनको नाम आर्ची ह्यारिसन राखिएको छ । बेलायती राजगद्दीको उत्तराधिकारीका रूपमा आर्ची अहिले सातौं पंक्तिमा छन् । सन् २०१८ मे १८ तारिखमा राजकुमार ह्यारी र अमेरिकी अभिनेत्री मेघन मर्कल एक भव्य समारोहबीच विवाह बन्धनमा बाँधिएका थिए ।


***

सन् २०१९ मा विश्वसाहित्य जगतले एउटा मूर्धन्य व्यक्तित्व गुमायो । अगष्ट ५ तािरखमा अमेरिकाकी ख्यातिप्राप्त लेखिका टोनी मोरिसन (सन् १९३१—२०१९) को ८८ वर्षको उमेरमा निधन भयो । अमेरिकाकै प्रिन्सटन विश्वविद्यालयमा लामो समयसम्म प्राध्यापन पेशामा रहेर ज्ञान र विचार बाँड्दै आएकी मोरिसनका ‘द ब्जुवेष्ट आइ’ (सन् १९७०), बिलभ्ड (सन् १९८७) लगायत ११ वटा उपन्यास प्रकाशित छिन् । जादुमयी लेखनकलाका लागि चर्चित मानिने उनले सन् १९९३ मा ‘बिलभ्ड’ नामक उपन्यासका लागि नोबेल पुरस्कार हात पार्न सफल भएकी थिइन् । यसबाट साहित्यिक समुदाय जति खुसी थिए, त्यसभन्दा बढी अश्वेत समुदाय खुसी थियो । यसको दरिलो कारण छ ।  यसप्रकारको पुरस्कार हात पार्नेमा उनी पहिलो अश्वेत महिला थिइन् ।

मोदी सरकारले भारतीय संविधानको धारा ३७० र अनुच्छेद ३५ ए खारेज गरी  जम्मु–कश्मिरलाई विशेष दर्जा अगष्ट ५ तारिख  खारेज गर्‍यो । यससँगै जम्मु–कश्मिर केन्द्र–शासित क्षेत्र हुन पुगेको छ । यसले भारतमात्र होइन, पाकिस्तानमा समेत तरङ्गत पैदा गर्‍यो । भारत र पाकिस्तानमा प्रदर्शन भए । यी दुई मुलुकबीच विवादको जडको रूपमा रहेको जम्मु–कश्मिरको भविष्यसँग जोडिएको त्यस निर्णयले विश्व समुदायको ध्यान खिच्यो । यो घटना समाचारमा छाइरह्यो ।


***

दुनियाँमा भयानक मावनीय विपत्ति ल्याउने दोस्रो विश्वयुद्ध पोल्याण्डबाट शुरु भएको मानिन्छ । विष्मयकारी दोस्रो विश्वयुद्ध शुरु भएको सन् २०१९ को सेप्टेम्बरमा ८० वर्ष लागेको छ । यही दुःखद प्रसंगको पृष्ठभूमिमा पोल्याण्डमा विशेष कार्यक्रमसहित दोस्रो विश्वयुद्धको ८० औं वर्षगाँठ मनाइएको छ । दोस्रो विश्वयुद्धमा पोल्याण्डले व्यापक क्षति भोग्नुपरेको थियो । चेतनशील प्राणी मानिसकै कारण मानवतामाथि नै प्रश्न उठेको त्यो भयानक घटनाबाट पोल्याण्डले आफ्नो कुल जनसंख्याको पाँच भागमा एक भाग गुमाउनुपरेको थियो ।


***

भारतले नोभेम्बर तारिखका दिन नेपाली भूभाग लिम्पियाधुरा–लिपुलेकसमेतलाई समेटेर आफ्नो नयाँ नक्शा नक्शा सार्वजनिक गर्‍यो। यसले नेपाल र भारतीय थाँती रहेको सीमा विवादलाई पुनः एकपटक सतहमा ल्याइदियो । भारतीय कदमविरुद्ध नेपालमा प्रदर्शन भए । भारतको ‘बिग्र ब्रदर एटिच्युड’ र नेपालको राष्ट्रिय स्वाभिमानबारे चर्काचर्कीपूर्ण विचार–विमर्श भए । भारतीय कदमको नेपालमा विरोध भइरहँदा भारतीय विदेश मन्त्रालयले नेपालको भूमि आफ्नो नक्शामा नसमेटेको बतायो । भारतले देखाएको व्यावहारले नेपाल–भारतबीच विद्यमान सीमा–समस्या सजिलै समाधान हुने देखिन्न । अहिले आएर यो मामिला सामसुमजस्तै भएको छ ।


***

डिसेम्बर १७ तारिखमा पाकिस्तानको विशेष अदालतले विश्व समुदायलाई नै चकित तुल्याउने गरी पूर्वराष्ट्रपति परवेज मुसर्रफलाई मृत्युदण्डको फैसला  सुनायो । उनलाई राष्ट्रघात गरेको आरोप लगाइएको छ । सन् २००७ मा संविधान खारेज गरी तत्कालीन सैनिक जनरल मुसर्रफ पाकिस्तानको राष्ट्रपति भएका थिए । उनी सन् २०१६ देखि युएईमा रहँदै आएका छन् । उनी अदालतको कुनै पनि सुनुवाइमा उपस्थित भएनन् । पैmसला निम्त्याएको असहज परिस्थितिको कसरी पटाक्षेप होला ? हेर्न बाँकी छ ।

सन् २०१९ निख्रिँदै गर्दा विश्वको ‘सुपरपावर’ मानिने अमेरिका घरेलु राजनीतिका कारण चर्चामा आयो । अनेकन विवादस्पद अभिव्यक्ति दिएर चर्चामा आइरहने अमेरिकी राष्ट्रपति डोनाल्ड ट्रम्पमाथि महाअभियोगको प्रस्ताव अघि सारियो । उनको कार्यशैलीबाट लोकतन्त्र र राष्ट्रिय सुरक्षामा चुनौती थपिएको अमेरिकीहरूको बुझाइ छ ।

उनीमाथि शक्ति दुरुपयोग गरेको आरोपमा महाअभियोगको प्रस्ताव अघि सारिएको हो, जुन बहुमतले पारित भयो । डिसेम्बर १८ तारिखमा भएको मतदानमा पक्षमा २३० तथा विपक्षमा १९७ मत परेको थियो । मतदानअघि तल्लो सदन ‘हाउस अफ रिप्रिजेन्टेटिभ्स्’ मा प्रस्तावको पक्ष र विपक्षमा गर्मागर्मी बहस भएको थियो । अमेरिकी सिनेटले उनीमाथिको महाअभियोग प्रस्तावलाई दुई तिहाइ बहुमतले पारित गरेमा उनी पदमुक्त हुनेछन् ।

यता, छिमेकी मुलुक भारतमा नागरिकतासम्बन्धी कानुनका कारण डिसेम्बरको चिसोमा पनि राजनीतिक तापक्रम उच्च विन्दुमा पुग्यो । भारतका विभिन्न भागमा हिंसात्मक प्रदर्शन भए । नागरिकतासम्बन्धी नयाँ कानुनले मुस्लिमबाहेक अन्य आप्रवासीलाई धार्मिक आधारमा नागरिकता दिन सकिने व्यवस्था गरेको छ । यसअघि सन् १९५५ मा जारी भएको नागरिकतासम्बन्धी ऐनले कानुनले गैरकानुनी भनिएका आप्रवासीहरूलाई भारतीय नागरिक हुन बाटो खोलेको थिएन । नयाँ कानुनले अघि सारेको प्रावधानलाई अन्यायपूर्ण र विभाजनकारी भएको भन्दै जनआक्रोश बढेको हो ।

[साभार : लोकसवाद । २०७६ साल पुस १३ गते । परिमार्जित संस्करण । स्रोत : सामाचार ऐजेन्सीहरू ।]

Thursday, December 26, 2019

स्मृतिमा बाँचिरहनेछन् नेपाली लोक-रकका सूत्रधार शुक गुरूङ

–यमबहादुर दुरा

नेपाली सङ्गीत र विदेशी सङ्गीतबीच कहिलेदेखि अन्तरघुलन हुन थाल्यो ? नेपाली लोकभाका र विदेशी शैलीका सङ्गीतबीच कहिलेदेखि ‘फ्युजन’ हुन थाल्यो ? दुई गोलार्धका सङ्गीतबीच ‘फ्युजन’ गर्ने काममा क–कसले र कहिले–कहिले योगदान गरे ? यसबारे कुनै स्पष्ट जवाफ पाउन सजिलो छैन ।
तस्बिर : इन्टरनेट

सङ्गीत सर्जक शुक गुरुङले सांसारिक नाता तोडेर हामीसँग बिदा भएको घटना ताजै छ । यो घडीमा ‘सङ्गीत फ्युजन’ को प्रसंग उठाएर उनीबारे केही प्रसंग झिक्नु असान्दर्भिक नहोला । सङ्गीतकार शुक गुरुङ नेपाली लोकभाका र पश्चिमी सङ्गीतलाई मिसाएर नयाँ शैली र स्वादका सङ्गीतिक परिकार पस्कने सङ्गीत सर्जकमध्ये एक पर्छन् । नेपाली लोक–रकका सूत्रधारमध्ये एक मानिन्छन् ।

यही प्रसंगमा ‘रक म्युजिक’ को कुरा गरौँ । अमेरिकामा सन् १९६० तिर ‘रक म्युजिक’ अस्तित्वमा आएको इतिहास भेटिन्छ, जुन  ‘रक एण्ड रोल’  सङ्गीतको विकसित रूप मानिन्छ । सन् १९४०—१९५० तिर ‘रक एण्ड रोल’ अस्तित्वमा आएको विश्वास गरिन्छ । यद्यपि, यसबारे कालक्रमगत मतभिन्नताहरू छन् ।

नेपालमा धेरै चर्चामा रहेको साङ्गीतिक ब्याण्ड ‘नेपथ्य समूह’ लाई धेरैले ‘रक म्युजिक’ मा आधारित साङ्गीतिक समूह मान्छन् । यसले नेपाली लोकसङ्गीतको धारलाई पनि छाडेको छैन । ‘नेपथ्य समूह’ को साङ्गीतक प्रस्तुतिमा ‘रक म्युजिक’ र नेपाली लोकसङ्गीतको मिश्रण भेटिन्छ । यही आधारमा ‘नेपथ्य समूह’ लाई नेपाली लोक–रक भनेर चित्रण गरिन्छ ।

शुक ‘नेपथ्य समूह’ बाट उदाए । यसभन्दा अघि अमृत गुरुङ, शुक गुरुङ र भीम पुनको सक्रियतामा ‘भञ्ज्याङ झङ्कार’ नामक साङ्गीतिक समूह गठन भएको र त्यसले केही साङ्गीतिक कार्यक्रम गरेको अभिलेख  भेटिन्छ । यद्यपि, यसबारे उतिसाह्रो चर्चा चलेको पाइन्न ।

‘नेपथ्य समूह’ बाट ‘छेक्यो छेक्यो देउराली डाँडा...’ बोलको गीत निस्कियो । यो गीत युवामाझ बिछट्टै लोकप्रिय बन्यो । यसले शुक गुरुङको साङ्गीतिक व्यक्तित्व ह्वात्तै बढाइदियो । यसपछि के कारण हो, शुक ‘नेपथ्य समूह’ मा बस्न रुचाएनन् । एउटा अतिशय सुन्दर सिर्जना दिएर उनी बाहिरिए । ‘नेपथ्य समूह’ मा उनको सिर्जनाले केराको जुनीजस्तै नियति भोग्यो । एकै बेतमा सारा उत्पादकत्व सकियो ।

‘नेपथ्य समूह’ बाट बाहिरिएपछि मातृसंस्थामा फर्केनन् । संस्थामा कोही आउनु र जानु सामान्य भए पनि सबै अवस्थामा सामान्य मान्न सकिँदैन । ‘नेपथ्य समूह’ बाट शुक किन बाहिरिए ? यसबारे शुक गुरुङ स्वयम् र अमृत गुरुङ दुवैजना मौन रहे, सार्वजनिक रूपमा केही बोलेनन् । सङ्गीतभित्र घुसेको राजनीति के हो, धेरैले बुझ्न  पाएका छैनन् ।

ती सङ्गीत–शिल्पीहरूको निजी सम्बन्धका ‘केमेष्ट्री’ को जोड–घटाउन गर्नु कसैको रहर होइन । यद्यपि, उनीहरू काँधमा काँध मिलाएर सँगै रहेका भए अरू बेजोड साङ्गीतिक कोसेली तयार हुने थिए । उनीहरूको सम्बन्धबारे यतिचाहिँ टिप्पणी गर्न सकिन्छ ।

‘नेपथ्य समूह’ बाट बाहिरिएपछि उनी २०५० को दशकको पूर्वाद्धतिरै काठमाडौँ छिरे । उनी एक्लै सङ्गीतकर्ममा लागे । ‘आँखैमा झलझली...’, ‘भाइटीकामा भेट्न आउँला...’, ‘कसैलाई दोष दिन चाहन्न...’ जस्ता दर्जनौं गीत सिर्जना गरे । उनका  यी गीत धेरैका मनमस्तिष्कमा सुमधुर झङ्कार बनेर बसिरहे । उनले चर्चा बटुलिरहे । स्रोतागणको माया र सदभाव उनीमाथि ओइरिरहे ।

सङ्गीत सिर्जनाभन्दा बाहिरको उनको व्यक्तित्वलाई हेर्ने हो भने उनी रसिला व्यक्ति थिए भन्न सकिन्छ । उनी कुराको सेलरोटी पकाउन सिपालु थिए । उनी हास्यचेतले भरिएका व्यक्ति थिए । बोल्दा धेरै हाँसो–ठठ्ठा गर्थे । विनोदी स्वाभाका थिए । बोलीमा अनेकन् विम्ब र उपमा प्रयोग गरेर मिठासपूर्ण अभिव्यक्ति पस्कन्थे । व्यङ्ग्यात्मक अभिव्यक्तिमा निपुण थिए । उनको कुरा सुनेर धेरैले रमाइलो मान्थे ।

सबै कुरा ठीकठाक चलिरहेको बेला नियतिले एउटा कुनाबाट उनीप्रति कुदृष्टि लगाइरहेको थियो । पंक्तिकारले २०५८ सालतिर उनलाई काठमाडौंमा भेटेको थियो । त्यतिबेलै उनलाई मधुमेहले छोइसकेको थियो ।

तर, उमेरदार व्यक्ति भएकाले उनी हट्टाकट्टा र फूर्तिला  नै थिए । त्यतिबेला उनी म्हेपीमा बस्थे । उनको डेराको गमलामा मधुमेह निको पार्न सघाउने वनस्पति फक्रिरहेका–फुलिरहेका हुन्थे ।

उनी आहार विहारमा निष्फिक्रीजस्ता देखिन्थे । त्यतिबेला केही साथीभाइलाई मदिराभोगको नशाबाट छुटकारा दिलाउन प्रयत्न गरिरहेका भेटिन्थे । विडम्बनाश, उनी आफैं   भने मदिराभोगबाट टाढिन सकेका थिएनन् । यस्तो लाग्थ्यो, नशाले उनको विवेकमाथि कब्जा जमाइरहेको छ ।

पथ पहरेजलाई नै पहरेज गर्दै जाँदा उनीभित्रको रोग मौलाउँदै गयो । पछि पहरेज नियन्त्रण गर्न सकिने रोग असाध्य व्यथामा परिणत हुन थाल्यो । मधुमेहले चौतर्फी असर देखाउँदै गयो । विस्तारै आँखा कमजोर हुन थाल्यो । अन्त्यमा आँखाको ज्योति निभ्यो । त्यसपछि मिर्गौला पनि बिग्रँदै गयो । कालान्तरमा मिर्गौलाले धोका दिएरै छाड्यो ।

स्वास्थ्यका दृष्टिले उनको जीवनमा एकपछि अर्को गरी दुर्भाग्यपूर्ण घडी आइरहे । यसको दुःखदायी असर उनको साङ्गीतिक करिअरमा पनि पर्दै गयो । उनका नयाँ कृतिहरू जन्मन छाडे । साथीभाइहरू टाढिँदै गए । ख्याति कमाएर पनि उनी गुमनाम बन्ने दिशातिर उन्मुख थिए ।

जीवनको उत्तरार्धमा शुक गुरुङ साङ्गीतिक दृष्टिले एक्ला र सुस्त जस्ता भएका थिए । रोगले एकपछि अर्को गरी गिजोल्दै जाँदा उनी सङ्गीतकर्मबाट निवृत्तजस्ता भइसकेका देखिन्थे । समयको कठोर झोक्काले उनलाई पल पल कमजोर बनाइरहेको थियो । शारीरिक दृष्टिले मात्र होइन, साङ्गीतिक दृष्टिले पनि ।

उनको चर्चाको ग्राफ उरालो झरिरहेको थियो । एकाध साथीसंगीले बाहेक उनको चर्चा गरेको भेटिँदैनथ्यो । केही गरी उनको चर्चा भइहाले पनि सङ्गीतकर्मका कारण भन्दा पनि शारीरिक अवस्थ्यताका कारणले बढी चर्चा पाएको थियो ।

यद्यपि, उनीप्रति माया र सदभाव खन्याउने साथीसंगी र शुभचिन्तकहरूले भने बिर्सिएका थिएनन् । उनको उपचारार्थ देश–विदेशमा आर्थिक सहयोग जुटाउने अभियान चलेका थिए । उनको सहयोगका लागि ठूलो सहयोग राशी जुटेको समाचार माध्यममा आएका थिए ।

शुक गुरुङ भने आफूसँग हरपल हार्दै गएका थिए । उनले बाँच्ने आशा त्यागिसकेका थिए । आफ्नो उपचारका लागि उठेको रकम आफ्नो उपचारमा खर्च गर्न चाहेनन् । पैसा हातमा परेर पनि मिर्गौला फेर्ने चाहेनन् ।

त्यो रकम आफूभन्दा लामो समय बाँच्ने उमेर भएका परिवारजनलाई टाउको लुकाउने गुँड बनाइदिन आग्रह गरे । उनले आफ्नै जीवन खण्डहर पारेर परिवारजनको भविष्य बनाउने सोच अघि सारे । उनका सहयोगीहरूले त्यो चाहना पूरा  गरिदिए ।

उनको जीवन बसाइँ सर्ने चराको जस्तो रह्यो । कहिले कता त कुनैबेला कता । पुख्र्यौली घर लमजुङ भएका शुक चितवन पुगे । त्यहाँबाट पोखरा पुगे । उनको बाल्यकाल त्यतै बित्यो । पोखरामा रहँदा नयाँ धारका सङ्गीत अनुरागीहरूसँग हिमचिम बढ्यो । त्यहीँबाट सङ्गीतलाई जीवनको लयको रूप लिए । सङ्गीतकर्ममा जुटिरहे ।

यही मेहरोमा पोखराबाट काठमाडौंँ हानिए । काठमाडौं छिरेपछि पनि सङ्गीत सिर्जनामा जुटे । रोग असाध्य बन्दै गएपछि पुनः पोखरा नै फर्किए । रोटेपिङझैं  एउटा वृत्तमा घुमेर उनको जीवनले  सदाका लागि विश्राम लियो ।

बहीखाता पल्टाउँदा उनको जीवनमा जोड–घटाउन गर्नुपर्ने थुप्रै पक्ष होलान् । जोड–घटाउनको अङ्क–गणितमा उनको जीवनमा जोडिन आएकी जीवनसंगिनी जुना गुरुङको सानो चर्चा नगरी उनको जीवनगाथा अपूरो हुन्छ ।
अनेकन् झञ्झावतसँग जुधेर जुनाले जीवनसंगी र दुई छोराका मुहारमा खुसी फक्राउन अथक प्रयत्न गरिन् ।

आफूभन्दा धेरै पाको जीवनसंगीलाई डोर्‍याएर क्लिनिक र अस्पताल पुर्‍याइरहिन् । सेवा–सुश्रुषामा जुटेर माया–ममताको वर्षा गरिरहिन् । आफ्नो कर्तव्यपथबाट कहिल्यै विचलित भइनन् । उनले शुक गुरुङलाई साँचो अर्थमा साङ्गीतिक–सामाजिक व्यक्तित्व बनाउन हरसम्भव प्रयत्न गरिन् ।

तमाम नाता–सम्बन्धको जालो तोडेर शुक अर्कै लोकमा पुगिसके । अब उनी स्मृतिमा मात्र बाँच्नेछन् । यहाँनेर, रोमन दार्शनिक सिसिरोको भनाइ सान्दर्भिक हुन आउँछ । उनले भनेका छन्, ‘दिवङ्गत व्यक्तिको जीवन जिउँदो व्यक्तिको स्मृतिमा बाँच्छ ।’ आफ्नै साङ्गीतिक विरासतको प्रतापबाट उनी धेरैको स्मृतिमा बाँचिरहनेछन् ।

साभार :  देखापढी । २०७६ साल पुस १० गते ।

Friday, December 20, 2019

‘यु ट्युब’ को बुद्धिमत्तापूर्ण उपयोगको सवाल

-यमबहादुर दुरा

ग्राफिक्स : गुगल
‘टाइम’ म्यागजिनले हरेक वर्ष दुनियाँका चर्चित, शक्तिशाली र प्रभावशाली व्यक्तिमध्येबाट एकजनालाई वर्ष व्यक्ति (पर्सन अफ द यिअर) घोषण गर्छ । त्यस म्यागजिनले सन् २००६ मा अचम्मलाग्दो किसिमले वर्ष व्यक्ति घोषण गर्‍यो । उसले ‘तपाईँ’ (कुनै पनि उच्च प्रोफाइल नभएको सामान्य व्यक्तिसमेत) लाई वर्ष व्यक्तिको रूपमा घोषणा गर्‍यो ।

सोसल मिडियाको आगमनसँगै हरेक व्यक्ति शक्तिशाली र प्रभावशाली बनिरहेको छ भन्ने आधारमा ‘टाइम’ म्यागजिनले  सामान्य नागरिकलाई पनि वर्ष व्यक्ति घोषणा गरेको हुुनुपर्छ ।  माइस्पेस, फेसबुक ‘यु ट्युब’ जस्ता सोसल मिडियाले ‘बेबी स्टेप’ लिन थालेको त्यस समयमा ‘टाइम’ म्यागजिनले सामान्य नागरिकलाई वर्ष व्यक्तिको दर्जा दिनु कताकता नसुहाउने काम भएको हो कि जस्तो लाग्थ्यो ।

‘टाइम’ म्यागजिनको त्यो घोषणा एक किसिमले असामान्य घटना थियो । तत्कालीन समयमा असामान्य जस्तो लाग्ने त्यो घटना अहिले आएर धेरै अर्थपूर्ण हुन गएको छ । सोसल मिडियाले हरेक व्यक्तिलाई प्रकाशक वा प्रसारक बन्ने अवसर दिएको छ, जुन कुरा विगतमा फगत सपनामात्र थियो । अहिले त्यो सपना विपनामा परिणत भएको छ ।

यसै सन्दर्भमा सोसल मिडियाको एउटा महत्वपूर्ण प्याटफर्म ‘यु ट्युब’ को कुरा गरौँ । आजभन्दा लगभग १५ वर्षअघि सन् २००५ मा यसको जन्म भएको हो । अनलाइन भुक्तानी प्रणालीसम्बन्धी अमेरिकी कम्पनी ‘पेपल’ का तत्कालीन कर्मचारी चाड हर्ले, स्टिभ चेन र जावेद करिमले ‘यु ट्युब’ शुरु गरेका हुन् । भिडियो सेयरिङको भरपर्दो प्याटफर्मको रूपमा ‘यु ट्युब’ को मुख्यालय अमेरिकाको क्यालिफोर्नियास्थित सान ब्रुनो शहरमा रहेको छ ।

अहिले ‘यु ट्युब’ लाई नचिन्ने र नजान्ने व्यक्ति शायदै होलान् । वेबसाइटको स्तर निर्धारण गर्ने साइट ‘एलेक्सा’ ले ‘यु ट्युब’ लाई बढी भिजिटर भएको दोस्रो वेबसाइटको रूपमा रेटिङ गरेको छ । अहिले यो प्याटफर्म सबै पेशा र व्यावसायका व्यक्तिका लागि प्यारो थलो बनेको छ । ज्ञान प्राप्त गर्ने, ज्ञान बाँड्ने तथा समय बिताउने सबैका लागि गजबको प्याटफर्म बनेको छ, ‘यु ट्युब’ । अनि सिक्न चाहने र सिकाउन चाहने दुवैका लागि उपयोगी थलो हो ।

सार्वजनिक अभिलेखमा रहेको आँकडा अनुसार अहिले ‘यु ट्युब’ मा प्रतिमिनेट तीन सय घण्टाको भिडियो अपलोड हुन्छन् । हरेक दिन ३० मिलियन व्यक्तिले ‘यु ट्युब’ हेर्छन् । हरेक दिन पाँच बिलियन भिडियो हेरिन्छन्, जसमा आधाभन्दा बढी भिडियो मोबाइल सेटबाट हेरिन्छन् ।

विगतका दुर्लभ दृश्यदेखि वर्तमानको ताजा भिडियोसम्म हेर्ने पाइने प्याटफर्म पनि बनेको छ, ‘यु ट्युब’ । भान्छेलाई आवश्यक पाककलादेखि विश्वविद्यालयका प्राध्यापकलाई आवश्यक ज्ञानको भण्डार पनि ‘यु ट्युब’ नै ले उपलब्ध गराएको छ । नयाँ प्रतिभाले प्रतिभा प्रदर्शन गर्ने र हराएका प्रतिभाले पुनःजीवन पाउने अवसर पनि ‘यु ट्युब’ नै दिएको छ । क्लासिकदेखि ‘अल्ट्रमोर्डन’ गीतको अनौठो दोभान पनि ‘यु ट्युब’ नै बनेको छ । ‘यु ट्युब’ को बहुपक्षीय गुणले ‘हर मर्ज की दबा’ भन्ने पुरानो हिन्दी कहाबतको राम्रैसँग सम्झना गराएको छ ।

अर्कोतिर, एउटा टेलिभिजन च्यानलमा हुने सबै गुण ‘यु ट्युब’ मा छ । यसमा समाचार, ‘टक सो’, ‘म्युजिक भिडियो’ वृत्तचित्र पाककलालगायतका सबै किसिमका सामग्री पाइन्छन् । यसमा टेलिभिजनमा नभएको अर्को महत्वपूर्ण गुण पनि छ । त्यो हो, ‘रियल टाइम’ मा प्रसारण हेर्नुपर्ने बाध्यताको अन्त्य । ‘यु ट्युब’ का सामग्री भविष्य हेर्ने गरी साँचेर राख्न सकिन्छ ।

यस्तो मीठो अवसर टेलिभिजनले आफ्ना दर्शकलाई दिन सकेको छैन । अर्को कुरा, टेलिभिजन निश्चित मुठ्ठीभर व्यक्तिको हातमा छ भने ‘यु ट्युब’ एक हिसाबले सर्वहाराको हातमा छ । जिमेल अकाउण्ट हुने जोकोहीले पनि‘यु ट्युब’ च्यानल खोल्न सक्छ । अब टेलिभिजनले पाउँदै आएको विज्ञापन पनि ‘यु ट्युब’ तिरै मोडिने क्रम शुरु भइसकेको छ ।

आफूलाई प्रतिस्पर्धीसँगको दौडमा सामेल गराउनका लागि टेलिभिजन च्यानलले ‘यु ट्युब’ कै आश्रय लिनुपरेको छ । अहिले टेलिभिजन च्यानलहरू धमाधम ‘यु ट्युब’ मा जान थालेका छन् । अब, टेलिभिजनको चर्को प्रतिस्पर्धी अर्को कोही छ भने आफूले आश्रय लिएको त्यही ‘यु ट्युब’ नै हो भन्न थालिएको छ ।

जसरी डिजिटल प्रविधिको उपस्थितिले अखबारले भोगिरहेको पीडादायी नियति भोग्नुपर्ने पालो अब टेलिभिजनको आएको छ । त्यसमा पनि ‘यु ट्युब’ र फेसबुकले कुनै पनि ‘इभेन्ट’ को प्रत्यक्ष प्रसारण (लाइभ स्ट्रिमिङ) को अवसरलाई सहज तुल्याएपछि टेलिभिजन थप सङ्कटमा पर्न थालेको छ ।

टेलिभिजन उद्योगलाई सङ्कटमा पारे पनि ‘यु ट्युब’ ले सर्वसाधारणलाई धेरै दृष्टिले लाभ नै पुर्‍याएको छ । रैथाने कला र संस्कृतिबारे भिडियो अभिलेखीकरण गर्न ‘यु ट्युब’ राम्रो संग्रहालय भएको छ । सांस्कृतिक पक्षको अध्ययन–अनुसन्धान गर्नेहरूका लागि पनि ‘यु ट्युब’ एउटा गतिलो थलो बनेको छ ।

 विकृति र विसङ्गतिको पाटोबाट हेर्ने हो भने पनि ‘यु ट्युब’ को वृत्तान्त अकथनीय छ । नकारात्मक शिराबाट हेर्ने हो भने ‘यु ट्युब’ एक किसिमको ‘ब्याक स्पट’ नै हो । यु ट्युब भिडियोसँग सम्बन्धित कतिपय गम्भीर मामिला अमेरिकी अदालतमा विचाराधीन छन् ।

 यसमा छाडा र अश्लील भिडियोको कुनै कमी छैन । घृणा फैलाउने अभिव्यक्तिको पनि कुनै अभाव छैन । यसमा अपराधिक सोच र मनोवृत्ति पृष्ठपोषण गर्ने खालका सामग्रीको पनि कुनै दुःख छैन ।
नेपालीबाट पनि पर्याप्त मात्रामा छाडा र अश्लील भिडियो ‘यु ट्युब’ मा अपलोड भइरहेको देखिन्छ । मानिसलाई भ्रममा पार्न भ्रामक र गलत सूचना प्रवाह गर्ने काम पनि नेपाली यु ट्युबरबाट भइरहेका छन् । हालसालै उठेको कालापानीको सीमा विवादमा नेपाललाई सघाउन चिनियाँ सेना लिपुलेक आइपुगेको झुटो खबर ‘यु ट्युब’ मा आए ।

आपतकालीन समयमा के कस्ता तयारी गर्ने भन्नेबारे गरिएको ‘रिहर्ससल’ लाई त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमान स्थलमा विमान दुर्घटना भएकाले उद्दार कार्य भइरहेको छ भनेर कतिपय यु ट्युबरले प्रचार गरी सर्वसाधारणलाई भ्रममा पार्ने काम गरे । यी त यु ट्युबरले गरेका दुष्कर्मको सामान्य दृष्टान्तमात्र हुन् । ‘यु ट्युब’ मा आकर्षक थमनेल, क्याप्सन, शीर्षक राखेर दुष्प्रचार गरी सर्वसाधारणलाई उल्लू बनाउने काम व्यापकस्तरमा भइरहेको छ ।

यस्ता विकृतिसँग लड्न डिजिटल साक्षरता आवश्यक छ । इन्टरनेटसँग सम्बन्धित कानुनी ज्ञान पनि आवश्यक भइसकेको छ । दुष्प्रचार गरेर स्वार्थको झोली  भर्न पल्केका जो–कोही कानुनी दृष्टिले उन्मुक्त हुन छैनन् ।
नागरिक तथा राजनीतिक अधिकारसम्बन्धी अन्तर्राष्ट्रिय अनुबन्ध, १९६६ को धारा २० ले जातीय घृणा, हिंसा आदिलाई प्रश्रय दिने दुष्प्रचारलाई प्रतिबन्ध लगाएको छ ।

प्रेस काउन्सिल नेपालले जारी गरेको पत्रकार आचार संहिता, २०७३ (पहिलो संशोधन, २०७६) ले पत्रकार र सञ्चारमाध्यमले गर्न नहुने काम अन्तर्गत दफा ५ (१) मा विभिन्न जात–जाति, धर्म, सम्प्रदाय, भाषा, संस्कृतिबीचको सुसम्बन्ध र सामाजिक सद्भावमा खलल पार्ने, जातीय भेदभाव गर्ने प्रकृतिका समाचार प्रकाशन तथा प्रकाशन गर्न नहुने उल्लेख गरेको छ ।

‘यु ट्युब’ एउटा अथाह सागर हो, जहाँ स्वाभाविक रूपमा राम्रा र नराम्रा दुवै चीज छन् । यसलाई ज्ञानकुञ्ज बनाउने कि विकृतिको महाकुण्ड बनाउने ? यो हरेक सचेत नागरिकले आफैंसँग सोध्नुपर्ने प्रश्न हो । अहिले देखिएका तमाम विकृतिको समाधान पनि यसैमा छ ।

साभार : लोकसंवाद । २०७६ साल पुस ४ गते ।

Tuesday, December 17, 2019

‘महेन्द्रीय राष्ट्रवाद’

–यमबहादुर दुरा

शाहवंशीय राजपरम्परामा पृथ्वीनारायण शाहपछि धेरैको स्मृतिमा रहेका पात्र राजा महेन्द्र नै हुन् । एकथरीले उनलाई नायकको बिल्ला भिराएर प्रशांसा गर्छन् भने अर्काथरी उनलाई खलनायकको बिल्ला लगाएर गाली गर्छन् । चाहे श्रद्धाले वा घृणाले नै किन नहोस्, उनलाई धेरैले सम्झन्छन् । राणा शासकविरुद्ध विद्रोह गरी देशमा प्रजातन्त्र ल्याउन योगदान दिएको श्रेय पाएका उनका पिता त्रिभुवनको समाकालीन नेपालमा उतिसाह्रो चर्चा भएको पाइन्न ।
ग्राफिक्स : गुगल

तर, उनको तुलनामा उनकै छोरा राजा महेन्द्रको धेरै चर्चा हुने गर्छ । महेन्द्र निधन भएको पाँच दशक पुग्नै लाग्दा उनको चर्चा जिउँदो व्यक्ति सरह भइरहेको छ । विभिन्न कोणबाट उनीमाथि टीका–टिप्पणी हुने क्रम जारी नै छ । देशको बागडोर सम्हाल्दा राजनीतिक वृत्त तथा कूटनीतिक तहमा हलचल नै ल्याउने गरी उनले कमाएको जस र अपजस नै चर्चाको जड हो ।

धेरैले राजा महेन्द्रलाई राष्ट्रवादी राजाको रूपमा चित्रण गर्छन् । उनको राष्ट्रवादलाई चित्रण गर्न आजकल ‘महेन्द्रीय राष्ट्रवाद’ भन्ने शब्दावली प्रयोगमा आएको छ । हुन पनि राजा महेन्द्रबाट राष्ट्रवादलाई प्रश्रय पुग्ने केही काम भएकै हो । उनकै नेतृत्वमा २०१२ साल मङ्सिर २९ गते नेपाल संयुक्त राष्ट्रसङ्घको सदस्य बन्यो । राष्ट्र र राष्ट्रियताका दृष्टिले यो दूरगामी महत्वको एउटा ऐतिहासिक कदम थियो ।

राजा महेन्द्रकै पालमा जनकपुर चुरोट कारखाना, बाँसबारी छाला जुत्ता कारखाना, वीरगञ्ज चिनी कारखाना, कृषि औजार कारखाना, सिमेन्ट र कपडा कारखानाजस्ता आर्थिक तथा औधोगिक पूर्वाधारहरू स्थापना भएका हुन् । यद्यपि, ती औधोगिक पूर्वाधार विदेशीको सहयोगमा स्थापना भएका थिए ।

यसका अतिरिक्त नेपालको उत्तर भूभाग दार्चुलादेखि ओलाङचुलासम्म १८ ठाउँमा स्थापित भारतीय सैनिक चेक पोष्ट हटाउने, नेपाल राष्ट्र बैकको स्थापना गरी भारतीय मुद्रालाई विस्थापन गरी देशभरि नेपाली मुद्रा चलाउने, सीमा अतिक्रमण हुनसक्ने सम्भावना रहेको कतिपय खाली सीमावर्ती क्षेत्रमा पहाडी मूलका नागरिकलाई राख्ने, तराईका विद्यालयबाट भारतीय पाठ्यपुस्तक विस्थापन गरी नेपाली पाठ्यपुस्तक लागू गर्नेजस्ता राष्ट्रवादी देखिने काम उनको नेतृत्वमा भएको प्रसस्त अभिलेख भेटिन्छन् ।

तर, यतिबेला महेन्द्रीय ढाँचाको गरेको राष्ट्रवाद सङ्कटमा परेको देखिन्छ । दुनियाँमा विश्वबन्धुत्वको अवधारणा विकास हुँदै  गएको छ । यस्तो अवस्थामा कतिपयले राष्ट्रवादी अवधारणालाई साँगुरो मानसिकताको उपजको रूपमा लिन्छन् । प्रसिद्ध वैज्ञानिक अल्बर्ट आइस्टाइन (सन् १८७९—१९५५) ले भनेका छन्, ‘राष्ट्रवाद शैशवकालीन रोग हो । यो मानव जातिको दादुरा हो ।’ प्रसिद्ध अमेरिकी विचारक नोम चोम्स्कीका दृष्टिमा राष्ट्रवाद भनेको अरूलाई दबाउने उपाय हो ।

राष्ट्रवादी विचारलाई नकारात्मक रूपमा अर्‍थ्याउने प्रवृत्तिले नेपालमा पनि राम्रै स्थान पाइसकेको छ । कतिपयले राष्ट्रवादको विरोध गर्ने खेती नै गरेको देखिन्छ । राष्ट्रवादको विरुद्धमा अनेकन् प्रयत्न हुँदाहुँदै पनि नेपालमा राष्ट्रवादी भावना मरिसकेको छैन । भूगोल र राजनीतिक नक्शाबिना कुनै पनि देशको अस्तित्व नरहने भएकाले पनि कुनै न कुनै रूपमा राष्ट्रवादी भावना जीवित रहन्छ ।

नेपालको सन्दर्भमा राष्ट्रवादको परिभाषा धेरै साँगुरो देखिन्छ । भारतको विरोध गर्नु नै राष्ट्रवाद हो भन्ने देखिन्छ । भारतसँगको भूराजनीतिक सम्बन्धले पनि यसलाई बल दिएको छ । भारतले गरेको सीमा अतिक्रमण, सीमावर्ती क्षेत्रमा नेपाली नागरिकमाथि भएको ज्यादती र अन्य प्रकृतिका हेपाहा व्यवहारले नेपालमा भारतविरोधी भावना मौलाइरहेको छ ।

भारतको हेपाहा व्यावहार यतिमा मात्र सीमित छैन । भारतले विभिन्न वहानामा विभिन्न समयमा नेपालमाथि नाकाबन्दी लगाउँदै आएको छ । निकटपूर्व इतिहासतिर फर्कने हो भने भारतले २०२७, २०४६ र २०७२ सालमा नेपालमाथि नाकाबन्दी लगाइसकेको छ । यसबाट हरेक नयाँ पुस्तामा भारतविरोधी भावनाको बीजारोपण भइरहेको देखिन्छ ।

राष्ट्रिय जीवनमा राष्ट्रवादी भावना आवश्यक पनि छ । अघि नै भनियो, कुनै न कुनै रूपमा राष्ट्रवादी भावना जीवित रहन्छ । महेन्द्रभन्दा अघि पनि राष्ट्रवाद थियो र पछि पनि रहन्छ ।  राष्ट्रवादको मात्राको घटी–बढीको कुरामात्रै हो । हरेक देशका नागरिकमा राष्ट्रवादी भावना हुन्छर हुनुपर्छ पनि । तर,  अति राष्ट्रवादी सोच (Ultra-nationalist thought) चाहिँ पक्कै पनि त्याज्य विषय हो ।

यद्यपि, ‘महेन्द्रीय राष्ट्रवाद’ ले धेरै चर्चा पाउनका पछाडि केही निश्चित कारण छन् । एक अर्थमा राष्ट्रवादी धारणा सही हुँदाहुँदै पनि महेन्द्रले ल्याएको राष्ट्रवादका आलोचना गर्नलायक पक्षहरू छन् ।

 राजा महेन्द्रले २०१७ साल पुस १ गते तत्कालीन जननिर्वाचित प्रधानमन्त्री विश्वेश्वरप्रसाद कोइरालाको सरकारलाई अपदस्त गरेर शासन–सत्ताको बागडोर आफ्नो हातमा लिए । त्यतिञ्जेलसम्म विश्वमा स्वाधीनता र प्रजातन्त्रको लहर चलिरहेकै थियो ।

यद्यपि, त्यही समयमा एशिया र अफ्रिकाका कतिपय तानाशाहहरूले  पनि ‘कु’ गरेर शासन सत्ता हत्याएका थिए । यिनै राजनीतिक घटनाक्रमबाट उनी प्रत्यक्ष शासनमा प्रेरित भएको देखिन्छ । तर, उनको यो ‘अप्रोच’ गलत थियो । उनले सत्ता हातमा लिएपछि राजनीतिक दलमाथि प्रतिबन्ध लाग्यो । प्रेस तथा अभिव्यक्ति स्वतन्त्रता कुष्ठित हुन पुग्यो । यो कदम समयको विपरीत प्रवाहमा थियो ।

प्रजातन्त्रलाई अपहरण गरेर राष्ट्रवादको कार्ड प्रयोग गर्नु सर्वथा गलत थियो । यही कारण राष्ट्र र राष्ट्रियताका सन्दर्भमा उनले चालेका कदम युगान्तकारी हुँदहुँदै पनि आलोच्य हुन पुग्यो । राष्ट्रवादको कार्डले प्रजातन्त्रको भरपाइ गर्न सक्दैनथ्यो ।

अर्को कुरा, ‘महेन्द्रीय राष्ट्रवाद’ ले विविधतापूर्ण नेपाली समाजको सांस्कृतिक विविधतालाई सम्मान गर्न सकेन । ‘एक भाषा एक भेष’ को घोषित वा अघोषित नीतिले सांस्कृतिक विविधतामा रमेको नेपाली समाजले उकुसमुकुसको वातारण तयार पार्‍यो । यो ‘महेन्द्रीय राष्ट्रवाद’ अर्को आलोच्य पक्ष हो ।

देशको सीमा रक्षा गर्ने विषयमा ख्याति कमाएका राजा महेन्द्रले देशकै भूगोललाई घात गरेको प्रसंग पनि समय समयमा उठ्ने गर्छ । देशको उत्तरी भेगका अन्य चौकीबाट भारतीय सेना हटाइसक्दा पनि भारत–चीन युद्धताका सन् १९६२ मा कालापानी क्षेत्रमा भारतीय सेनालाई यथावत रहन दिनुमा कतिपयले राजा महेन्द्रलाई नै जिम्मेवार ठानेका छन् ।

कालापानीको विवाद उठ्दा एउटा नेपालभित्रकै एउटा तप्काले यही ‘न्यारेटिभ’ दोहोर्‍याइरहेका छन् । नेपाली भूमिमा रजगज गरेर बसेको भारतीय पक्षले पनि स्वाभाविक रूपमा यही ‘न्यारेटिभ’ प्रयोग गरेको पाइन्छ । तर, यसबारे कसैले पनि सप्रमाण बोल्न सकेका छैनन् । त्यसैले यो नसुल्झिएको गुत्थीकै रूपमा रहेको देखिन्छ ।

जेहोस्, राजा महेन्द्र र उनको ‘महेन्द्रीय राष्ट्रवाद’ ले आज पनि राष्ट्र र राष्ट्रियताका सन्दर्भमा झिल्को पारिरहेको छ । यसले विचार माझ्न र वैचार मन्थन गर्न सहयोग पुर्‍याइरहेको छ । यो एउटा आफैंमा एउटा सकारात्मक पक्ष हो ।

[साभार : संवाद नेपाल । २०७६ साल पुस १ गते ।]

Saturday, December 7, 2019

मौलिकता गुमाएको दोहोरीगीत

–यमबहादुर दुरा

यतिबेला लोकगीतको कुनै विधा लोकप्रिय छ भने त्यो दोहोरीगीत नै हो । यसमा कुनै विवाद छैन । शहरका दोहोरी रेष्टुराँदेखि विभिन्न मेला–महोत्सवसम्म दोहोरीगीत एउटा लोकप्रिय साङ्गीतिक परिकार बनिरहेको छ । आधुनकिताको छालले परम्परागत सांस्कृतिक विरासतलाई बढार्दै लगिरहेको यो घडीमा दोहोरीगीत त्यस्तो सांस्कृतिक निधि बनेको छ, जसले आधुनिकतासँग पौठेजोरी खेल्दै सांस्कृतिक विरासत धानिरहेको छ ।

हिजोका दिनमा विशुद्ध मनोविनोदको मात्र माध्यम बनेको दोहोरीगीत अहिले आर्थिक पक्षसँग पनि जोडिएको छ । धेरै कलाकारले दोहोरीगीतबाट रोजगारी पाएका छन् । लोकसङ्गीत उद्योगमा कति कलाकार कार्यरत छन् भन्नबारे कुनै तथ्याङ्क नभए पनि दोहोरी रेष्टुराँ र मेला–महोत्सव एउटा तप्काका कलाकारका लागि अर्थोपार्जनको माध्यम बनेको छ । एक हिसाबले यो खुसीको कुरा हो ।

तर, अर्कोतिरबाट हेर्दा त्यति धेरै खुसी मानिरहनुपर्ने ठाउँ पनि छैन । यो समय सांस्कृतिक अधपतनको युग हो । मौलिक सांस्कृतिक धरोहरहरू धमाधम ढल्दैछन् । भएका सांस्कृतिक धरोहरहरू व्यापारीको हातमा पुगेको छ । यतिबेला दोहोरीगीत पनि व्यापारीकै हातमा पुगेको छ । अब दोहोरीगीत ‘व्यापारिक वस्तु’ बनिसकेको छ ।

दोहोरीगीतमा कतिसम्म व्यापारिक हस्तक्षेप भएको छ भने कतिपय कलाकार नै मेला–महोत्सवमा गायक-गायिका सप्लाइ गर्ने 'एजेन्ट' बनेको गुनासो लोकगीतका कलाकर्मी वृत्तबाटै आवाज उठिरहेको छ । लोकगीतमा देखापरेको यस्तो प्रवृत्तिको भित्रभित्रै विरोध भइरहेको छ ।

दोहोरीगीत ‘व्यापारिक वस्तु’ बन्न थालेपछि यसको मौलिकता पनि हराउँदै गएको छ । परम्परागत  दोहोरीगीत विनशीलता, शिष्टता र मर्यादाको प्रतिरूप हो । तर, अहिले दोहोरीगीत त्यस्तो छैन । यो छाडा र मर्यादाहीन साङ्गीतिक जान्र बन्न थालेको छ । कतिपयले दोहोरीगीतलाई फोहोरीगीत भनेर टिप्पणी गर्न थालिसकेका छन् ।

दोहोरी रेष्टुराँ र मेला–महोत्सवमा चल्ने दोहोरीगीतमा अमर्यादित किसिमका रतिरागात्मक अभिव्यक्तिले खुलेआम स्थान पाइसकेको छ । दोहोरीगीतमा अशिष्ट किसिमका भनाबैरी पनि भित्रिइसकेको छ । यो कुरा दोहोरीगीतका कलाकारले नै अनौपचारिक रूपमा स्वीकारिसकेका छन् । अशिष्ट र अर्मादित अभिव्यक्ति मौलिक दोहोरीगीतको व्याकरणभित्र कहिल्यै पनि पर्दैन । दोहोरीगीत मर्यादित किसिमले भावना साटासाट गर्ने माध्यम हो । तर, अहिले त्यस्तो भइरहेको छैन ।

२०५७ साल दोहोरीगीतका कलाकारहरूको छाता सङ्गठनको रूपमा ‘राष्ट्रिय दोहोरीगीत प्रतिष्ठान’ गठन भयो । संस्था गठन गर्ने बेला संस्थाले लिएको उद्देश्यमध्ये एउटा उदेश्य थियो, दोहोरीगीतको मौलिकतालाई जोगाउनु । त्यही उद्देश्यलाई शिरोपर गर्दै संस्थामा थुप्रै पदाधिकारी आए । त्यसबेलादेखि समयको यो विन्दुसम्म आइपुग्दा थुप्रै पदाधिकारी फेरबदल भइसकेका छन् । तर, दोहोरीगीतको मौलिकताको भने प्रतिपल मर्दैछ ।

दोहोरीगीतको मौलिकता हराउनुमा कलाकारलाई मात्र दोषी देख्नु त्यति जायज हुँदैन । यसमा पूँजीवादी संस्कृति नै मूल रूपमा जिम्मेवार छ । कलाकारले प्रयास गरेमा २० को १९ होला । तर, मूल प्रवृत्ति फेरिएलाजस्तो देखिन्न ।

अघि नै भनियो, दोहोरीगीत ‘व्यापारिक वस्तु’ बनिसकेको छ । ‘व्यापारिक वस्तु’ लाई जसरी सजिलो गरी बेच्न सकिन्छ, त्यसरी नै बेच्नु सम्बन्धित व्यवसायी वा उद्योगीको धर्म हुन्छ । दुनियाँको पूँजीवादी चरित्र नै यही हो । पूँजीवादी चरित्रको आदेश अनुसार नै दोहोरीगीत पनि ‘व्यापारिक वस्तु’ जस्तै गरी बेचिन थालेको छ । यससँगै यसको मौलिकता, विनयशीलता शिष्टता र मर्यादा लोप हुँदै गएको सबैले अनुभूत गर्न थालेका छन् ।

अब दोहोरीगीत लोकसांस्कृतिक निधि नभई साँचो अर्थमा ‘पप कल्चर’ हुन पुगेको छ । ‘पप कल्चर’ मा चीजबीज कसरी व्यापारिक वस्तु बन्छन् भन्नेबारे जर्मनीका दार्शनिकद्वय थियोडोर एडोर्नो (सन् १९०३-१९६९) र म्याक्स होर्खाइमर (सन् १८९५-१९७३) ले राम्रो व्याख्या गरेका छन् ।

सन् १९४७ मा प्रकाशित कृति ‘द कल्चर इन्डष्ट्री : इन्लाइटनमेन्ट एज मास डिसेप्सन’ मा ती दार्शनिकद्वयले ‘पप कल्चर’ मा संस्कृति कसरी कारखानाका उत्पादन सरह बेखबिखन हुन्छन् भन्नेबारे मीठो व्याख्यान दिएका छन् । अहिले दोहोरीगीत पनि कारखानाका उत्पादनजस्तै बनेको छ ।

यतिबेला ‘यु ट्युब’ मा ‘दोहोरी ब्याटल’ र भनाबैरीपूर्ण दोहोरीगीतको लोकप्रियताको ग्राफ उकालो लागिरहेको छ । यसले ‘व्यापारिक वस्तु’ बनिसकेको दोहोरीगीत ‘पप कल्चर’ को एउटा हिस्सा हो भन्ने तथ्यलाई प्रत्यक्ष वा परोक्ष रूपमा पुष्टि गरेको छ ।

विगतमा स्थानीयस्तरमा सुखदुःखको भावना साटासाट गर्ने माध्यमको रूपमा रहेको दोहोरीगीतको दायरा व्यापक फराकिलो भएको छ । दोहोरीगीत स्थानीयस्तरबाट माथि उठेर राष्ट्रियस्तरमा स्तरोन्नति भएको छ । यो खुसीलाग्दो कुरा हो । तर, दोहोरीगीतको घेरा जति फराकिलो हुँदैछ, त्यति नै यसको मौलिकता र शिष्टतामाथि प्रश्न उठेको छ ।

अहिले हाम्रो सांस्कृतिक अधपतनको चरणबाट गुज्रिरहेको देखिन्छ । यस्तो भयानक घडीमा दोहोरीगीतको मौलिकपन र मिजास पूर्ववत अवस्थामा फर्किन्छ भनेर आशा गर्ने ठाउँ छैन । राज्य नै देशको मौलिकको संस्कृतिको संरक्षक बनिदिएको भए केही हदसम्म यस्तो आशा गर्न सकिन्थ्यो । राज्यले हिजोदेखि त्यस्तो भूमिका निर्वाह गर्न सकेन ।

दुर्भाग्यवश, दोहोरीगीतलाई व्यापारीको हातमा पुगिसकेको छ । अब दोहोरीगीत मौलिक संस्कृति नभई बिकाउ वस्तु बन्न पुगेकाले यसमा पाइला–पाइलामा व्यापारिक चरित्र प्रतिविम्बित भइरहेका छन् । यसबाट दोहोरीगीत प्रत्येक क्षण मौलिकताविहीन बन्दै गएको छ । अहिलेको बजारू दोहोरीगीतमा कसैले मौलिकता देख्छ भने त्यो मीठो भ्रमबाहेक केही होइन ।

तर पनि कसैले तमाम सांस्कृतिक अधपतन र व्यापारिक चरित्रलाई चिरेर दोहोरीगीतमा मौलिकताको रस र गुण भर्न सक्छ भने त्यो निश्चय नै लोकअभिनन्दनीय कार्य हुन जान्छ । परम्परागत सांस्कृतिक धरोहरसँग जरा गाँसिएको दोहोरीगीत एउटा गतिलो लोकअभिनन्दनीय कार्यको प्रतीक्षामा छ ।

[साभार : लोकसंवाद । २०७६ साल मङ्सिर २० गते ।]